Babam...

Yoğunluktan gününde kutlama fırsatı bulamadım. Cumartesi canım babamın doğumgünüydü.
Çoğu kız gibi ben de babasına aşık olanlardanım. Tam anlamıyla bir aşk hem de. Daha 4 yaşında, iş için başka bir şehre giden babamın ardından, kumaş mendillerini yüzüme bastırıp “Babacığım, babacığım nereye gittin babacığım?” diye ağlarmışım. Şimdi olsa şimdi de ağlarım.

Hayatımın en dramatik sahnesinde de babam var. Hani bazen sanki o anı yaşayan siz değilmişsiniz gibi olur, kendinizi dışardan görürsünüz ya, bu sahne de öyle bir sahne. Üniversitenin 2. senesinde babam beni yurda bırakmak için İstanbul’a gelmişti. Yurdun önünde S şeklinde kıvrılan bir yol vardı. Ben yerleştikten sonra yurdun önünde babamla vedalaştık. S’nin kıvrımında kayboluncaya kadar babamın arkasından bakmıştım. Belki 20 kere dönüp bana el sallamıştı. O beni ağlarken görmesin diye dişlerimi kenetlemiştim. Gözden kaybolduğu anda ise odaya kapanıp saatlerce ağlamıştım. Bu sahne, hala ben yaşamışım gibi gelmiyor. O an o kadar acı çekmiştim ki, bu yüzden bilinçaltım onu sanki bir filmde gördüğüm bir sahne gibi saklıyor.

Şimdi annem de babam da benimle beraber. Artık babam kıvrılan bir yolda bana el salladığında biliyorum ki o gün o yol onu geri getirecek. Biliyorum bir dönülmez yol var. O yola girmemek diye bir şey yok biliyorum ama ben daha büyümedim. Büyümemi bekle babacığım. Mendillerine kapanıp ağlatma beni. Allah benim yaşadığım ömrü senin ömrüne eklesin. Hep sağlıklı, hep bizimle, hep mutlu ol babacığım. Seni çok seviyorum.