Asker yolu beklemek

Yine bir asker yollama dönemindeyiz. Bloggerlar arasında benim bildiğim bir Mervecik var sevdiceğini askere uğurlayan. Geçen iki sene benim için askerlik açısından pek kısmetliydi. Önce abimi uğurladık İzmir'e, çok zorlu bir askerlik geçirdi. Evimizde de zor bir 5.5 ay geçirdik, sürekli dalıp giden bir anne, her telefonda yüreği hoplayan bir babayla.

Abim döndü, sıra geldi erkek arkadaşıma. Benim için kabus gibiydi. 4 sene aynı okulda her gün birbirimizi görüyorduk. Evlerimizin arasında bir sokak olduğundan okul dışında da çok sık görüşürdük. Ve bir anda bize dendi ki 5.5 ay birbirinizi görmek yok! Belli olana kadar hep Kütahya'ya gidiyorsun dedim ve gerçek oldu. Kütahya'da yaptı askerliğini. Teslim etmeye gittiğimiz gün zor tuttum kendimi. Eve geldiğimde ise saatlerce sinir krizi geçirircesine ağladım. Annem içinden "5.5 ay böyle ağlarsa perişan olur bu kız" demiş. Ama insanoğlu herşeye alışıyor. Bir ağladım, iki ağladım ama sonrasında alıştım, alışmak zorundaydım.

Ben 5.5 ayı kolay geçirmenin yolunu mektuplarda bulmuştum. Ona söylemek istediğim ne varsa her şeyi yazıyordum. "Bugün canım makarna çekti yedim","Telefonum çaldı, şu aradı", "Şunu izledim güzeldi, gelince izleyelim beraber" vs vs... Onu gerçek hayattan koparmamak, hala hayatımın bir parçası olduğunu hatırlatmak geliyordu sadece elimden ve bunu ancak mektup yazarak yapabiliyordum.

En büyük sıkıntımız yemekti. O orada yemek yiyemedi ben burada. O ekmeğin arasına domates koyup yedim derken ben nasıl olur da ağzıma lokma koyabilirdim? Onun sevdiği hiçbir şeyi ağzıma koymadım. Pikniklere yemeklere gidildi, dışarı çıkıldı sadece bir kere sırf o hiç sevmiyor diye kumpir yiyebildim.

Çok zor bir şey asker yolu beklemek. İnsan kendini çaresiz hissediyor. Özellikle istediğin an sesini duyamamak, önemli bir şey olduğunda ilk haber verdiğin insanın o olamaması, "nasılsın" diye sorduğunda "iyiyim" diyen sesinin yalan söylediğini ele vermesi, senin sofranda et varken onda kapuska olması... Hepsi güç şeyler. Kimseye diyemem ki bir şey yok asker yolu beklemekte. İlişkinizin en zor dönemlerinden biri olacak yaşayacağınız. Ama geçiyor... Nasıl oluyor bilmiyorum ama sayılı gün cidden geçiyor. İlk başlarda bana geçer geçer diyenlere kafa atma isteği duyarken, bir gün bir baktım ki şafak 38 olmuş! Ben çareyi mektuplarda, çok çalışmakta ve kendimi her daim oyalayacak bir şeylerle uğraşmakta bulmuştum. Zor olacak ama geçecek. Tüm asker yolu bekleyenleri Allah kavuştursun.