Mendilimin yeşili...

Geçen pazartesi Elveda Rumeli'yi izlediniz mi? Umarım izlemeyip canınızı kurtarmışsınızdır. Öyle bir bölümdü ki o gün bugündür boğazıma bir yumru oturdu kaldı. Bir ölümü, o ölümden sonra arkada kalanları öyle bir anlattılar ki Vahide sanki benim ablammış gibi üzüldüm. Ben diziden bir oyuncu ayrılmak istediği zaman, başka bir oyuncuyla yola devam etmek yerine o karakterin öldürülmesi gerektiğini savunurdum. Ama Vahide'nin gözlerimizin önündeki ölümü, "Hayırlı sabahlar babiçko" diyişi fikrimi değiştirdi. Keşke o ölümü görüp, aklıma geldikçe kalbim sızlayacağına beğenmediğim bir oyuncuyu o rolde görseydim.

Genelde dizileri izlerken kendini kaptırmayan biriyim. Bilirim, birileri bazı sözleri ezberleyip, bazı karakterleri "oynuyorlar"dır. Ama Elveda Rumeli'de nasıl bir uyum yakalanmışsa artık ben oradaki karakterlerin hepsini gerçek sanıyorum. Erdal Özyağcılar diye biri yok sanki, o Sütçü Ramiz. Sanki Dimitri bizim evi de her an basabilir. Türk dizilerinde kolay kolay yakalayamadığım bir duyguyu yaşatıyorlar bana. Gerçeklik!

Ve her kelimesiyle içimi kanatan, içim kanasa da, ağlamamaya çalıştığım için burnumun direği sızlasa da dinlemeye devam ettiğim şarkı. Mendilimin yeşili... Eğer duygusal bir dönemdeyseniz sakın dinlemeyin. Ben gayet mutlu olduğum bir dönemde dinleyerek kendimi buhranlara sokmayı başardım.

Not: Şarkı inatla yüklenmeyi reddetti. Demek ki daha fazla üzmek istemiyor beni. Napalım, öyle olsun:)